19. Yüzyıl’da insanın kendisini ve doğayı merkezine koyan Amerikan Transandantalizm akımının öncülerinden Henry David Thoreau, Walden Gölü kıyısında, şehir yaşantısından uzak, ormanın içerisinde geçirdiği yılları anlattığı Walden, Ormanda Yaşam adlı kitabında şöyle der, “Araziye bakıp bir meyve bahçesi, bir ağaçlık ve bir çayır tasarlamak ve hangi güzel meşelerin ve çamların kapının önünde duracağına ve bu sayede tahrip olmuş ağaçların her birinin nasıl daha iyi görünebileceğine karar vermek için bir öğleden sonra yetmişti ama, sonrasında hepsini kendi haline bıraktım; çünkü belki de insan kendi haline bırakmaya gücünün yettiği şeylerin sayısı oranında zengindir” (160, 161). ‘Kendi Halinde’, Thoreau’nun metninden esinle, şehirde Dünya’ya hükmedebileceğini düşünerek yaşayan insanın doğayla yakınlaşma heyecanı esnasında ona doğru adım atmak yerine, onu kendi yaşam alanlarına, görsel zevklerine ve zamanına uydurma yoluna gitmesinden ve onu kendi halinde izleyecek vakte ve konuma sahip olmamasından duyulan rahatsızlık üzerine şekillenmiştir. İnsan, yaşamı boyunca olup biten her şeye ve her ana hakim olmaya çalışır. Oysa tek şahit olabildiği, şu anda, bulunduğu noktada, duyu organları ile etrafında algılayabildikleridir. Hayatta her şeyin yer ve zamana bağlı olarak var olduğu algısına sahibiz fakat, sade bir düşünceyle, zaman şu andan, yer ise dünya üzerinde o an bulunduğumuz, bizi kendisine çeken bir noktadan başka bir şey değil aslında. Gerçek zamanlı olarak insan yapımı bir zeminin, suyun kendi halinde akıp giden hareketiyle bir derenin zemine karışma sürecine şahit olduğumuz bu videonun, bir fotoğrafa bakar gibi her izleyici tarafından baştan sona, hiç bir anını kaçırmadan izlenmesi güçtür, tıpkı yaşamın kendisinde olduğu gibi... Bulunduğumuz yerdeki değişime, orada bulunduğumuz süre zarfında, ilgimizi verebildiğimiz ölçüde şahit oluruz. Yani, baştan sona izlemeye vakit bulanlar dahi, suyun o anki akış hızında ilerleyen bu olayı izlerken her anını yakalayabilecek konsantrasyonu sağlayamayabilirler. Aslında kaybolması için uzun yıllar gereken bir zemin görüntüsü, yapıldığı malzemenin doğasından ve bulunduğu yerden ötürü anormal bir hızla kaybolmakta olsa da, şehir yaşantısının bizi her şeye bir göz atıp geçmeye alıştıran zaman algısının gerisinde kalır. Dur diyemediği veya hızına müdahale edemediği bu kaydın akışı ve döngüsü,  insana, kontrol etmeye çalıştığı her şeyi ve kendini, kendi haline bırakma ve zamanı yavaşlatarak etrafındaki değişime odaklanma, doğanın zamanına uymaya çalışarak doğaya doğru bir adım atma deneyimini yaşatmayı amaçlıyor.